29 Haziran 2012 | Cuma

Futbolun rütbesi

Futbolu ayakta tutan en büyük gerçeğin, çocukların masumiyeti olduğunu biliyorum.
Futbolu en çok büyüklerin kirlettiğini de.
Keşke elimizde imkan olsaydı da, çirkinlikleri çocukların erişemeyeceği yere koysaydık.
Varlığı katlanılmaz olanların ödettiği bedel değildir futbol.
Kardeşi kardeşe kırdırmaya yönelik bir oyun hiç değildir.
O yüzden her yıl artan şiddetin önünü kesmek için, üretilmiş bir proje duyamıyoruz büyüklerden.
Bazıları parasal getirilere ve takımına gözü gibi bakıyor ama.
Bazılarının da aynaya bakması zorunlu galiba.

***
Ünal Aysal, Hamit Altıntop'un transferiyle, kulübüne başkalık kazandırmak isterken, Galatasaray seksi ve arzu edilen bir kulüptür" cümlesini kuruyor.
Gülümseyin: Böyle cümlelere balıklama atlayan medya fotoğrafınızı çekiyor!
Tam teşekküllü tercüme büroları, meseleyi her yöne çekebiliyor.
Bir kulüp başkanının kurduğu cümlelere ne kadar dikkat etmesi gerektiğinin delili kalıyor önümüzde.
Ayrıntıları onarmak da, yine başkana düşüyor.
Bunun ortasını bir bulabilsek.
Cümleler de yerine ulaşacak, eleştiriler de.
***
Politika ve futbol kardeş oldular ama ne kadar yakışıyorlar acaba?
Beşiktaş ve Galatasaray'ın Telekom Arena üzerindeki tartışmaları sürerken, devletin yaptığı statların imece usulü kullanıma açılmasına alkış mı tutalım?
Devletin, Galatasaray'a bahşettiği Arena'yı, "orta malı" yapmasındaki güç gösterisine eleştiri mi gönderelim?
Devlete ihtiyaç duyan kulüpleri mi yerelim?
Stadın sahibini belirlemeyen politikayı mı?
Şunun ortasını bir bulabilsek.
Hem kulüpler arasındaki sevgisizliğin kökü kuruyacak.
Hem keyfine varılacak ezeli rekabetin.
***
Futbolun rütbesi alın teridir, emektir.
Futbola yön verenlerin asli görevi, bütün çirkinliklerden ve büyüklerin zulmünden futbolu temizlemektir.
Kullandığım cümlelerin nereye gideceğini biliyorum.
Çocukların masumiyetine kuruyorum direksiyonumu.
Büyüklerin üzerine kırıyorum.
Kusuruma bakmasınlar.