İnfaz memurları!

Trabzon'daki içler acısı manzaraya bakınca hiç şaşırmadım. Futbolun üretilen haksızlık ve hukuksuzluk sistemi her tarafa hükmederken seslerini çıkarmayanlar, saygıyı sevgiyi gözden çıkarttılar, istedikleri ortamı da yarattılar. Şimdi her kafadan bir ses çıkıyor ama kafalarını futbol topunun içinden çıkarmayanların gerçekleri görebilmesi mümkün değil. Ne yani, Trabzon taraftarını suçlu sayacağız da yerde yatan "Trabzonlu bir insanın" kafasına futbol topu muamelesi yapan "insanlık dışı futbolcuyu" ne yapacağız? Adaleti ne zaman gördük de şimdi göreceğiz? Mesele hakemse, madem öyle maçı tatil et, edemiyorsan adaletli maç yönet ama nerde o yürek?

Sezon başından beri duvarlara asılan afişlere iyi bakın. Elini dilini terbiye edemeyenlere! Hakemlerin verdiklerini utanmadan alanlara ve "daha yok mu?" diyenlere. Kazandıkları maçtan sonra rakip kulübü aşağılamak için karikatür sergisi düzenleyenlere, ucuz kabadayı pozları veren futbolcuları kahraman ilan edenlere. Verilen demeçlere, nefreti şaha kaldıran dönemeçlere. Ortalığı yangın yerine çevirmek için oynanmamış maçların üzerinden bile hakem senaryosu üreten aciz yönetici profillerine. Dudaklarından bir tane karanfilli cümle dökülmeyen başkanlara. Yaratılan ortamın sahiplerinin bu saatten sonra adil ve asil tepkiler beklemeyin. İğne başka istikamette! Çuvaldız başka.

Hakemlere bakın başoyunculara! Zengin arzulara yoksul adalete. Sahibinin sesi olmak adaletin nefesi olmaktan değerliyse, onların düdüklerindeki mezarlıkta kaç ölü yatıyor? Herkes Trabzon'a bakıyor ama cinayet mahallini iyi tespit etmek gerekiyor. Biraz da hakemleri gözaltına alsınlar! Üst kattaki iki takımın da kaybetmemesi için ellerinden geleni ardına bırakmayanlar, arkalarında kara leke bırakıyorlar da kimin umurunda. VAR olanı YOK etmek onların görevi! Adalet başka istikamette. Rezalet başka! örüyoruz ki, futbolumuzun herkese yetecek kadar utancı var, mesele utanacak yüzü bulmakta! Futbolun derin devleti yıllar önce kabadayıların temel atma törenleriyle kuruldu. Bugünkü hakemler o günlerin rol modelidir. Bugünkü yöneticilik kaba saba tavırlara verilen primlerin bedelidir.
Nefretin gittikçe güçlendiği, ihtiras ve şehvetin artmasıyla vicdan ölümlerinin gerçekleştiği bir ülkeyiz artık. Böyle bir ülkede çocukların hayatından her zaman endişe duyulur. Bir daha görüşmemek üzere ayrılan toplumların gururlanacağı gerçeklerin listesi de yakışan biçimde olur.
Gelelim adalete. Bir ülkede zenginin hukuku var da hukukun zenginliği yoksa, ahlaksızların itibarı namuslu insanlardan çoksa adalet sadece aksesuardan ibarettir.

Hafızamız güçlüdür, yumurta topuklu kabadayıların yönettiği İstanbul'daki vahşet tiyatrolarını da gördük, bir düdükle el değiştiren şampiyonlukları ve tekmeyle açılan kapıları da. O yüzden futbolun tavanı da bir tabanı da. Reçetesi de kirli peçetesi de
Durun! Daha final sahnesine gelmedik. Gözlerinizi kapatıp hayal edin, yöneticilerinizle birbirinize tıpatıp benziyorsanız çocuklarınızın yandığının resmidir.

Hayata bilet kesen bir kondüktöre geçenlerde sordum, "çocukların aydınlık yarınları için bilet kaldı mı?" "Hayır" dedi kondüktör "hepsini futboldaki infaz memurları aldı."