İçimden yazmak gelmiyor hiç. Tek söyleyebileceğim, Beşiktaş artık ruhunu kaybediyor. Teknik hataları, açmazları, korkaklıkları, yersiz ısrarları, hepsini geçtim. Bunları zaten defalarca, ilk yarıda neredeyse her maçın sonunda temcit pilavı gibi ortaya koyduk. Ama Beşiktaş gibi, karakteri ve bir tarihi olan, temsil ettiği değerleri olan bir takımın bu noktaya gelmesi, yönetiminden başlayarak her kademenin içine işleyen umutsuzluk ve bıkkınlığın kaçınılmaz sonucu.
***
Beşiktaş-Antalya maçında, yine ilk yarının son dönemlerinde yaşanan benzer sahnelerle karşı karşıyaydık. Yine korkularımızı arkamıza alıp defansa yönelik bir düzenle sahaya çıktık, Bobo ve Holosko gibi iki önemli oyuncumuzu kulübede oturtarak işe başladık ve yine hücumda çoğalamadık, sıkıcıydık, keyifsizdik. Allah'tan 1 golü bulabildik de (ve gerçekten şahane bir goldü) şu ana dek zaten çok kayıplar verdiğimiz sezonda en azından 3 puanımızı aldık.
***
Ama bir Beşiktaşlı olarak buna sevinemiyorum ben. Hiçbir gerçek Beşiktaşlının da sevineceğine inanmıyorum. Biz sadece galibiyetlerle değil, ancak ruhumuza yakışır işlerle mutlu olan bir camianın taraftarlarıyız çünkü. Şimdi, ilk yarıda yazılarımı takip eden bazı okurlar diyecekler ki "Sen her zaman bu takımın hatalarına, günahlarına daha olumlu yaklaşırdın. Bu denli olumsuz cümleler sana ait olamaz!" Evet haklılar, haklısınız ama hayatta herkese ve her şeye verdiğimiz bir şans / bir kredi var ve günün birinde burada da sınıra dayanabiliyorsunuz. Ben, belki yine kötü şanstan ya da psikolojik baskılardan söz edebilirdim - ki bu konulardaki inancım hâlâ sürüyor - ama maçın karşısına geçip de bu takımın kader haftalarından birinde Bobo ile Holosko'yu kulübede görünce insanın isyan edesi geliyor. Canım ne izlemek istedi ne de yazmak. Sadece sahaya atlayıp, yanına gidip sormak istedim: "Neden sevgili hocam?"
