Hayal satan adam (15) Eski zaman afişlerini suluyordu adam, "Hayal satan adam" yazılı dükkanının önünde. Tam o sırada, ürkek adımlarla bir çocuk geldi, dükkanın kapısına baktı. Adam çocuğa baktı. Şimdiki zaman çocuklarına benzemeyen, sarı saman kâğıtlı defterlerin çocuğuydu sanki. "Günaydın" dedi adama... Adam "günaydın" dedi... Birlikte içeri girdiler.
* Adam dükkanın duvarlarına makyaj yapmıştı, masanın dekoru yeniydi ama çocuk eski zaman hayallerinin peşindeydi. Elindeki iki yirmibeşliği tezgâha koyarken, "Adam istiyorum, adam" dedi, sesi adam gibi çıktı. Adamın hassas kulakları vardı, çocuktaki yaşından büyük isyanın da farkına vardı. Çocuk 12 yaşındaydı. Babasının anlattığı futbol masallarıyla büyümüştü.
* Adam, çocuğun narin kanatlarını incitmemek için, soruyu parantez içine aldı. (Nasıl adamlar istiyorsun?) Çocuk tarifini yaptı adamlığın. "Erkek adamlar!"
* Eski gazetelerin arasındaki transistörlü bir radyodan, radyo spikerlerinin sesi geliyordu, çocuk kulaklarını dört açtı. Duvardaki çalar saat, kolundaki saatle çocukların sevgisini kurutan züppelere tokat atıyordu sanki. Çocuk gülümsedi. Adam, siyah beyaz gazeteleri koydu çocuğun önüne. Tozlanmış sayfalar, çocuğun alerjisini uyandırdı da, çocuk hapşırdı. Adam "Çok yaşa" dedi. Çocuk, "Sen de gör" dedi. Hayal satan adam neler görmüştü neler. Ama son yıllardaki ahlaksızlığı hiçbir zaman görmemişti.
* Mazinin gazete sayfalarını çevirdiler birlikte. Hayal satan adam bir gerçeği işaret etti. "Aslında kötü adamların büyüsünü bozacak güç sizlerde mevcut, ama her çocuk senin gibi değil" dedi. Şimdiki çocuklar şampiyonluk istiyordu, yalan yazan yazarlar, soytarı yorumcular. Bu çocuk taştan kalelerin çocuğuydu. "Babam bana dürüstlüğü öğretti" dedi. Ve en masum isteğini iletti adama, karanlık yorumculuğun bağırsaklarını tekmelerken. "İçimi aydınlatacak, yürekli adamlar arıyorum. "
* Şimdiki zamanda, ojeleri dökülüyordu delikanlılığın. Ama el üstünde taşınıyordu. Çocuğun bıraktığı iki yirmibeşlik, hâlâ adamın tezgahında duruyordu da televizyon soytarıları para dendiği zaman kuduruyordu. "Bunlardan nasıl kurtulacağız" dedi çocuk. "Ah be oğul" dedi adam, "Onların bataklıktan çıkmış alfabeleri var. Onların arkasında para için her şeyi makbul sayan patronları var. Soytarılık onları ölümsüzleştiriyor." Renkli bir pislik kutusunun içine hapsedilmiş çocukların masumiyeti ölürken, zorbalar altın çağını yaşıyordu.
* Hayal satan dükkanların bile, gerçeklere yenildiği bir ülkede, çocuk transistörlü radyosunu alıp çıktı. Hayal satan adam, mor menekşe gibi kaldı ardında. Çocuk elindeki radyoyu açtı, eski zamanların maç yayını başlıyordu tam o sıra. "Burası Türkiye'nin sesi radyoları, şimdi İstanbul Mithatpaşa Stadyumu'na bağlanıyoruz." Gözleri gökyüzü gibi parlayan çocuk, birkaç adım attı, sonra bir film karesi gibi dondu. Çünkü camı açık evlerdeki televizyonlardan, şimdiki futbol yorumcularının haykırışları geliyordu. "Bikinimi gördünüz mü?" "Jartiyerimin tekini bulamıyorum!" "Vazelinim nerede?"
