İnanın çocuklar

Milli Takım'ın üst üste oynadığı iki milli maçta iki önemli ayrıntı dikkatimi çekti. Birincisi forma her şeydir; genel kabul gören tasarımlar pozitif enerji yayıyor...
İkincisi tecrübeli olmanın ötesine geçip ağabeylik yapmak yerine ağabeylik taslayan bazı "yıldızlar" olmayınca kesinlikle maçı çok daha pozitif duygularla izliyoruz.
Topu Yusuf'a geliyor ben ondan çok yoruluyorum; hadi oğlum, daha iyisini yap, yaparsın, en azından dene...
Cengiz topla buluşuyor ben aynen devam; hadi oğlum! Cengiz golü atıyor sanki ben atmışım. Şu maçta seviniyorum!
Cenk, Çağlar, Kaan, Okay ve diğerleri için de durum farklı değil.
Oysa bakıyorum sahada çok özel şeyler olmuyor; yani aynı futbolu bizim yılların "Yıldızları" oynamış olsa yerden yere vurmam işten bile değil. Gelin görün ki bu çocukları izlerken içim el vermiyor sert eleştiri yapmaya...
Yaşlandım her halde!
Sizi bilmem ama ben ilk kez Milli Takım'ın yeni bir gelecek kurabileceğine inanmaya başladım...
Yeni sayfa açılmıştır
İrlanda ve Karadağ'ı yenmişiztakılmışız çok önemli değil fakat; sahadaki uyum, mücadele, yardımlaşma, neredeyse tüm oyuncularımızın yüzlerinden okunan iyi niyetli haller, o masum çabalar çok önemli, dahası umut verici.
Cengiz Ünder, Yusuf Yazıcı, Okay Yokuşlu, Abdülkadir Ömür, Kaan Ayhan, Cenk Tosun, Hakan Çalhanoğlu, Salih Uçan, Emre Akbaba...
Ve çok yakında yörüngemize girmelerini ümit ettiğim diğer bazı yetenekli gençlerden oluşan bu yeni jenerasyonla yıllardır hayal ettiğimiz o yeni sayfayı açmak mümkün.
Hatta bu güzel sayfaya kenar süsleri yapmaya başladık bile, sıra geldi içini doldurmaya...
İnanın çocuklar, çocuklar inanın, hep birlikte daha güzel günler göreceğiz...