Utanç ve şans

Maçın ilk yarısında, zeminin üzerinde, topla kalesi arasında -sadece- duran Yeni Malatyasporlu oyuncular, Galatasaray'ı durdurmakta hiç zorlanmadı. Terim'in, bu denli kötü bir zemine rağmen bu denli teknik bir maç kadrosu sahaya sürmesi bence doğru bir seçim değildi. Her ne kadar (ben dahil) kimse tarafından beğenilmeseler de Etebo ve Ömer'den en az biri Emre Akbaba yerine sahaya çıksa daha mantıklı olurdu.

Hamzaoğlu, takımına adeta "ilk yarı hiçbir şey yapmayın; bırakın debelenip dursunlar" demiş gibiydi. Zeminin sakatladığı Feghouli'nin yerine oyuna giren Emre Kılınç, ayağının tozuyla yakaladığı pozisyonu gole çeviremedi. Ninemizle halamızın evleri arasında, kendiliğinden yetişmiş otlar bile ülkemizin gıcır gıcır statlarındaki pek çok zeminden daha elverişli futbol oynamak için. Sektörün toplumdaki etkisi ve finansal büyüklüğüne bakıyorum ve bu zeminlerden gerçekten UTANIYORUM.

Bu kadar zor, bu kadar karmaşık bir şey mi yahu futbol oynanacak bir zemin yapmak ve ona bakmak? Pes! Maçın ikinci yarısı da en az ilk yarısı kadar sıkıcıydı. Sahadaki en etkisiz isimlerden Emre Akbaba'nın ilk 11'de olmasının ötesinde, maç biterken oyundan alınması çok şaşırtıcıydı. Mucizevi golü atan Babel benim açımdan Galatasaray'daki en özellikli futbolcu. Terim, şansın yardımıyla da olsa utanç verici bir zeminde kazanmayı başardı. Fakat saha dışında olduğu kadar saha içinde de işlerin yolunda gitmediği çok açık. Bunca tuhaflık bir iki transferle çözülür mü; sanmam.