Masalın sonu!
- Hakkı Yalçın Yazıları
- 22 Temmuz 2021, 22:41:26, Güncelleme: 23 Temmuz 2021, 06:50:07
Bayramda kestiği dananın kuyruğunu çocuk parkının ortasına bırakan adamlar ülkesiydik artık.
Ataköy 11'nci Kısım'da böyle manzaralar eskiden olmazdı ama kötülüğün hacmi her yıl genişliyordu.
Benimle aynı duyguları paylaşan bir adam yanıma yaklaştı ve "insanları anlamakta zorlanıyorum" dedi.
"Onlar insan değil" dedim, ceninleri bile sokağa atanları hatırlatırken "onlar hayata ihanet eden canavar cambazlar!" H H H
Her zamanki gibi geçmişin köklerine tutundum adamın karşısında.
Çocukluğumuzda bayramlarda bir cambaz gelirdi mahalleye, mahalle ayağa kalkardı.
Cambazın hünerini gösteren ipti, o cambazlar kendilerini izleyenlerin sihrine sahipti.
O zamanlar futbolun içindeki insanların sahip oldukları en önemli gerçekti zarafet.
Sonrasında paranın ve kötülüğün sahibi olanlara döndürdüm muhabbeti.
Külüstür apoletler ülkesinde güzel insanları bir kaşık suda boğanlara ve öldürdükleri değerlere inat her sezon yeniden doğanlara.
H H H
"Futbolumuzun ayakta kalabilme ihtimali kaç?" diye sordum adama cevap vermedi.
Futbolun tek bacaklı sandalye haline geldiğini hatırlatırken, insani değerlerle değil parayla yönetilen kulüplerin enkazını koydum önüne.
Adamın körü körüne takımına sevdalı bir yanı vardı, sürekli olarak kendi kulübünün yanlışlarının üzerini örtmeye çabalıyordu.
"İnsanlar gönül verdikleri kulüpleri sebepsizce seviyorsa sonuçlarına da katlanmalı" dedim gülümsedi.
"O halde sizin üzerini örttüğünüz yanlışları rakipleriniz yaptığı zaman itiraz etme hakkınız olamaz" deyince sustu.
H H H
Kötülüklerin anlam kazandığı bir zaman dilimindeydik artık.
O sırada parktaki köpeklerin ağzında geziniyordu dananın kuyruğu, çocuklar da peşinden koşuyordu.
Anneler babalar manzarayı camdan seyrediyordu da bir şey demiyordu, aynen futbolun emzirdiği çocukları izleyenler gibi.
Adam tuttuğu takımın şampiyon olacağına inancını koydu ortaya ben de gerçekleri.
"Büyük kulüplerin şampiyon olma ihtimali yüzde 25" dedim, "şampiyonluğu ıskalama ihtimali yüzde 75." Transfer sezonunda itinayla istiflenen kazıkların çakılmasıyla, kulüplerin yere çakılması arasındaki bağlantıyı da önüne koydum.
Adam kendi masalına sığınmıştı da cümlelerim ilginç gelmedi.
Adamın dananın kuyruğuna gösterdiği tepkiyle peşine takıldığı gerçekler arasındaki çelişkisini kendime sakladım.
İnsanlar gerçekleri sevmiyordu.
Sezon başlamadan şampiyon olmak, Avrupa kupalarında maçları oynamadan turu geçmek taraftarlığın yeni modeliydi.
H H H
"Yarınlar kefenlendi" dedim, "adalet zarafet ve asalet kombinasyonu futbolumuzda asla gerçekleşmeyecek." Sportmenliğin eceli pamuk ipliğine bağlıydı da bu sezon nefret ve şiddet hangi yöneticide ve teknik adamda yatıya kalacaktı kim bilir?
Adam bu düşüncelerin uzağında kaldı ama çocuklardan biri köpeğin ağzından aldığı dananın kuyruğunu getirdi bizim önümüze koydu.
Düşmemiş kale gibi görünen değerlerin yerinde yeller esiyordu artık.
İkimiz de biliyorduk ki masalların sonu bile mutlu bitmiyordu.
Ataköy 11'nci Kısım'da böyle manzaralar eskiden olmazdı ama kötülüğün hacmi her yıl genişliyordu.
Benimle aynı duyguları paylaşan bir adam yanıma yaklaştı ve "insanları anlamakta zorlanıyorum" dedi.
"Onlar insan değil" dedim, ceninleri bile sokağa atanları hatırlatırken "onlar hayata ihanet eden canavar cambazlar!" H H H
Her zamanki gibi geçmişin köklerine tutundum adamın karşısında.
Çocukluğumuzda bayramlarda bir cambaz gelirdi mahalleye, mahalle ayağa kalkardı.
Cambazın hünerini gösteren ipti, o cambazlar kendilerini izleyenlerin sihrine sahipti.
O zamanlar futbolun içindeki insanların sahip oldukları en önemli gerçekti zarafet.
Sonrasında paranın ve kötülüğün sahibi olanlara döndürdüm muhabbeti.
Külüstür apoletler ülkesinde güzel insanları bir kaşık suda boğanlara ve öldürdükleri değerlere inat her sezon yeniden doğanlara.
H H H
"Futbolumuzun ayakta kalabilme ihtimali kaç?" diye sordum adama cevap vermedi.
Futbolun tek bacaklı sandalye haline geldiğini hatırlatırken, insani değerlerle değil parayla yönetilen kulüplerin enkazını koydum önüne.
Adamın körü körüne takımına sevdalı bir yanı vardı, sürekli olarak kendi kulübünün yanlışlarının üzerini örtmeye çabalıyordu.
"İnsanlar gönül verdikleri kulüpleri sebepsizce seviyorsa sonuçlarına da katlanmalı" dedim gülümsedi.
"O halde sizin üzerini örttüğünüz yanlışları rakipleriniz yaptığı zaman itiraz etme hakkınız olamaz" deyince sustu.
H H H
Kötülüklerin anlam kazandığı bir zaman dilimindeydik artık.
O sırada parktaki köpeklerin ağzında geziniyordu dananın kuyruğu, çocuklar da peşinden koşuyordu.
Anneler babalar manzarayı camdan seyrediyordu da bir şey demiyordu, aynen futbolun emzirdiği çocukları izleyenler gibi.
Adam tuttuğu takımın şampiyon olacağına inancını koydu ortaya ben de gerçekleri.
"Büyük kulüplerin şampiyon olma ihtimali yüzde 25" dedim, "şampiyonluğu ıskalama ihtimali yüzde 75." Transfer sezonunda itinayla istiflenen kazıkların çakılmasıyla, kulüplerin yere çakılması arasındaki bağlantıyı da önüne koydum.
Adam kendi masalına sığınmıştı da cümlelerim ilginç gelmedi.
Adamın dananın kuyruğuna gösterdiği tepkiyle peşine takıldığı gerçekler arasındaki çelişkisini kendime sakladım.
İnsanlar gerçekleri sevmiyordu.
Sezon başlamadan şampiyon olmak, Avrupa kupalarında maçları oynamadan turu geçmek taraftarlığın yeni modeliydi.
H H H
"Yarınlar kefenlendi" dedim, "adalet zarafet ve asalet kombinasyonu futbolumuzda asla gerçekleşmeyecek." Sportmenliğin eceli pamuk ipliğine bağlıydı da bu sezon nefret ve şiddet hangi yöneticide ve teknik adamda yatıya kalacaktı kim bilir?
Adam bu düşüncelerin uzağında kaldı ama çocuklardan biri köpeğin ağzından aldığı dananın kuyruğunu getirdi bizim önümüze koydu.
Düşmemiş kale gibi görünen değerlerin yerinde yeller esiyordu artık.
İkimiz de biliyorduk ki masalların sonu bile mutlu bitmiyordu.