Lacivert ihtiras kırmızı kavga

Dün gece, akıl oyunlarıyla korku seanslarının el değiştirdiği iki ayrı film izledik.
İlk yarıda işi bitirmesi gereken meşale gibi bir Fenerbahçe.
İkinci yarıda sevgilim mucize konulu bir anlayışın içinde başkaldıran bir Galatasaray.
İlk yarıda futbol adına, Fenerbahçe'de olanlar, Galatasaray'da yoktu.
İkinci yarıda Fenerbahçe'de azalanlar Galatasaray'da çoktu.
Klasik lacivert ihtiras, ikinci yarıdaki kırmızı kavganın karşısında yeterli kadar inançlı değildi.
Ve 2 puan göz göre göre gitti.
O yüzden Pereira'yı da işaret etmeliyim. O muhteşem seyirciyi(!)
***
Oysa Fenerbahçe adına harika bir başlangıç vardı.
İki kanat da tıkır tıkır işliyordu.
Orta alanda Diego kavgacıydı.
Nani önüne geleni silip süpürüyordu.
Van Persie ve Markoviç etkili değildi ama en azından rakibe savunmadan çıkma şansı vermiyordu.
Galatasaray'a baktım.
İlk yarıda hücum hattı sadece siluet.
Orta alanda Selçuk İnan ve arkadaşları hayalet.
Sadece duran toplardan mucize bekleyen bir takım görüntüsünde.
Ve o mucize gerçekleşti.
***
Bazen galibiyete yaklaşırken uzaklaşır takımlar. Fenerbahçe'nin durumu da o hesap.
Her şey istediği gibi giderken, ikinci yarıda Galatasaray'ın başkaldırısına çanak tutan orta alan, Fenerbahçe'ye ağır bir bedel ödetti.
İleri adımlar geriledi.
Galatasaray bu beraberliğe galibiyet muamelesi yapabilir.
***
İkisi de beraberliğe boyun eğdi.
Ezeli rekabete değdi mi?
Değdi. Seyir zevki ve heyecan açısından harika bir geceydi.