Aaa kral çıplak!
- Hakkı Yalçın Yazıları
- 19 Nisan 2010, 20:52:37
Ruhuna hakim olması gereken bir hakemdi, görmek istediğim. Ağzında düdüğü vardı, üzerinde apoleti temsil eden giysileri. Cebinde kartları. Yanına yardımcı olsun diye konmuş adamları. FIFA ve UEFA nezdinde, onlara ya "tanrının küçük oğlu" diyorlardı, ya da "kral..." Çaldıkları düdüktü. Dedikleri dedik.
Kralların bile kuralları vardı, maç yönetmenin namusu olduğu gibi. Oysa seyrettiğim hakemde, adaletsizliğin renk ayrımı vardı. Bal gibi adam tutuyordu, frenleri tutmuyordu ahlaksızlığın. Daha önceden sabıkası vardı gönüllerde. Saklanmayacak sırrı vardı, sisteme uşaklık etmek gibi. Kendini yine ele verdi. Bir baktım... Hakemin düdüğü düştü.
Kıvırcık saçlarını düze çevirmiş de, içindeki azılı duyguları insani duygulara çevirememiş bir futbolcu, rakibinin ayağını kırmaya giriyordu o sıra. Hakem hangi deliğe giriyordu acaba? Bütün hakemleri korkutan bücür bitirim, rakibin karnına tekmeyi basıyordu da, hakem sırra kadem basıyordu o anda. "Sahibinin sesinin", adalet maymununa dönüyordu resimleri. Kalleşlik kimin rütbesini yüceltmiş ki. Onun yüreğinde de, cebinde de, üç paralık asalet kalmadığını gördüm. Bir baktım... Hakemin kartları düştü...
Dünyada böyle bir görüntü yoktu. Kalecinin ellerini arkadan bağlamak neyse, yapılan da oydu. Tekmeyle kuyu kazıyordu pozisyonun katili. Aşk tarlasında zerre tohumu yoktu da, zalim ruhunun temsil edildiği o kadar çok enstantanesi vardı ki. Böyle bir pozisyon katilinin peşine düşmeyen hakem, neyin hakemiydi. Korkaklığın mı? Ayrımcılığın mı? Adalet yeraltındaydı o sıra. "Hakem utanmasa bu adamı dansa kaldırır" dedim. Bir baktım. Hakemin rozeti düştü.
Bakmayın giyindiklerine. Sezon sonu yaklaşırken, başrole soyunuyordu bazı hakemler. Gözünün önündeki penaltıyı vermezken, aslında sisteme kan veriyordu. Sadece rakip takımın değil, başka takımların da kanını emiyordu üstelik. Sözde yer gösteriyordu şampiyonluğa. Hakemlerin başındaki adam, "babamın zamanında da bu yöneticiler böyleydi" diyordu hafta içinde. Ama bizim babalarımızın zamanında da hakemler böyleydi, şimdi de böyle. "Bu tarihi cerahatı kim patlatacak?" dedim, Üzerindeki üniforma utandı da, kendini katlayıp dolaba kaldırdı. O sırada bütün boyaları akıyordu sahadaki hakemliğin. Bir baktım... Namuslu insanlar haykırıyordu hep bir ağızdan. "Aaa kral çıplak!"
Hakem kralların çıplak olduğu bir ülkede. O yüzdendir ki. Ben kimin şampiyon olduğuna bakmam. Nasıl şampiyon olduğuna bakarım. Ve sorarım, "çıplak başkanlara..." "Hakemin size verdiklerini, maçtan sonra hakeme iade ettiniz mi?"
Kralların bile kuralları vardı, maç yönetmenin namusu olduğu gibi. Oysa seyrettiğim hakemde, adaletsizliğin renk ayrımı vardı. Bal gibi adam tutuyordu, frenleri tutmuyordu ahlaksızlığın. Daha önceden sabıkası vardı gönüllerde. Saklanmayacak sırrı vardı, sisteme uşaklık etmek gibi. Kendini yine ele verdi. Bir baktım... Hakemin düdüğü düştü.
Kıvırcık saçlarını düze çevirmiş de, içindeki azılı duyguları insani duygulara çevirememiş bir futbolcu, rakibinin ayağını kırmaya giriyordu o sıra. Hakem hangi deliğe giriyordu acaba? Bütün hakemleri korkutan bücür bitirim, rakibin karnına tekmeyi basıyordu da, hakem sırra kadem basıyordu o anda. "Sahibinin sesinin", adalet maymununa dönüyordu resimleri. Kalleşlik kimin rütbesini yüceltmiş ki. Onun yüreğinde de, cebinde de, üç paralık asalet kalmadığını gördüm. Bir baktım... Hakemin kartları düştü...
Dünyada böyle bir görüntü yoktu. Kalecinin ellerini arkadan bağlamak neyse, yapılan da oydu. Tekmeyle kuyu kazıyordu pozisyonun katili. Aşk tarlasında zerre tohumu yoktu da, zalim ruhunun temsil edildiği o kadar çok enstantanesi vardı ki. Böyle bir pozisyon katilinin peşine düşmeyen hakem, neyin hakemiydi. Korkaklığın mı? Ayrımcılığın mı? Adalet yeraltındaydı o sıra. "Hakem utanmasa bu adamı dansa kaldırır" dedim. Bir baktım. Hakemin rozeti düştü.
Bakmayın giyindiklerine. Sezon sonu yaklaşırken, başrole soyunuyordu bazı hakemler. Gözünün önündeki penaltıyı vermezken, aslında sisteme kan veriyordu. Sadece rakip takımın değil, başka takımların da kanını emiyordu üstelik. Sözde yer gösteriyordu şampiyonluğa. Hakemlerin başındaki adam, "babamın zamanında da bu yöneticiler böyleydi" diyordu hafta içinde. Ama bizim babalarımızın zamanında da hakemler böyleydi, şimdi de böyle. "Bu tarihi cerahatı kim patlatacak?" dedim, Üzerindeki üniforma utandı da, kendini katlayıp dolaba kaldırdı. O sırada bütün boyaları akıyordu sahadaki hakemliğin. Bir baktım... Namuslu insanlar haykırıyordu hep bir ağızdan. "Aaa kral çıplak!"
Hakem kralların çıplak olduğu bir ülkede. O yüzdendir ki. Ben kimin şampiyon olduğuna bakmam. Nasıl şampiyon olduğuna bakarım. Ve sorarım, "çıplak başkanlara..." "Hakemin size verdiklerini, maçtan sonra hakeme iade ettiniz mi?"