Bir gol stresten kurtarmaz!

Tarihinin en kritik maçlarından birine çıkan Trabzonspor'un sahaya agresif, pres yapan, koordine olan ve rakibine nefes aldırmayan bir futbol oynamasını bekliyorduk.
Yanılmışız. Maçın büyük bölümünde rakibin oyununu kabullenerek futbol oynayan Trabzon, o agresifliği ancak maçın son 10 dakikasında gösterebildi.
Karşılaşmanın ilk yarısında topsuz oyunda ve Mersin'i karşılarken savunma yerleşimi anlamında çok pasif kalan Trabzonspor'un orta sahası ise takımın el freni gibiydi. İlk yarıda Mersin İdman Yurdu daha aklı başında ve ne istediğini bilen bir görüntü çizerken, Trabzonspor'un, top kullanma anlamında sorumluluk alan Erkan ve Marin gibi futbolcularına baskıyla nefes aldırmadılar. Bunu yaparken gerçekleştirdikleri kontra ataklarla da zaten bir direnç gösteremeyen Trabzonspor orta sahasını çabuk geçip, rakip kalede tehlike aradılar.
Küme düşme potasında yer alan rakibine belki de sezonun en iyi istatistiklerini yakalama fırsatı tanıyacak kadar rahat bir görüntü sergileyen Trabzonspor'da beklenen agresiflik bir türlü sahaya yansıtılamadı. İkinci yarıda ise Trabzonspor biraz şansının yardımıyla bulduğu golle moralli başladı. İşinizi şansa bırakırsanız onun size gülmesini beklemek streslidir.
Hem de çok streslidir. Nitekim o stres atılan gol sonrası yaşanan sevinçte bile net bir şekilde gözüküyordu.

Taraftarı ne memnun eder?
Bu denli yoğun stresten bir golle kurtulmak imkansız. Öyle de oldu!
Trabzonspor gole rağmen oyunun kontrolünü eline alamadı. Galibiyetle sadece puan durumunda biraz nefes alırken, ilerisi için beklenen ışığı gösteremedi.
Evet belki bir gol stresten kurtarmaz ama bir çiçekle bahar gelebilir.
Trabzonspor taraftarı sahaya, görünce öfke kusacağı negatif şeyler izlemeye geliyor gibi. Maç boyunca sadece takımı desteklemeye gelen bazı taraftarları tenzih ederek söylüyorum ancak taraftarların ağırlıklı profili bu şekilde.
Taraftarlar hata yapmayan oyuncunun yanı sıra, tekmeye kafa atan oyuncuyu da sahada görmek istiyor.