Travma...

Trabzonspor için tam "oluyor evet" diyeceğimiz geliyor, olmuyor!
Konyaspor karşılaşmasının ikinci yarısında çok üretmese de doğru sinyaller aldığımızı düşündüğümüz Trabzonspor takımı, Karabükspor karşısında da benzer oyununu, aynı kadro ile ilk 45 dakikada sergilemeyi başardı bakıldığında!
Dürüst olalım...
Herkes aynı şeyi düşünmedi mi?
Etkili bir Trabzonspor, oyununu 'bir tık daha' geliştirerek yeni bir haftaya başlıyor diye düşünmedik mi ilk yarıyı izlerken?
En kötüsü de kaçırılan iki pozisyon sonrası "atamayana atarlar" demedik mi?
Hepimiz Trabzonspor'u çözdük çözmesine de, sahaya bir türlü yansıtamıyoruz gibi.

***

Suk hareketli ve faydalı, Okay orta önde etkili, Aytaç hataları olsa da orta arkayı gücüyle kapatıyor, Mehmet Ekici önceki haftalara göre daha hareketli demedik mi?
Dedik kabul edelim.
Gelelim anlamadığımız, izahında zorlandığımız o '1-0 geriye düşme' anlarında oyunun içindekilerle, kenarda oyunu yönetmesini beklediklerimizin yaşadığı anlamsız psikolojik çöküntüye...
Bir büyük takım geçmiş travmalarından neden sıyrılamaz?
Ve her yeni gelen bu travmalara nasıl kolay adapte olur?
Trabzonspor'un sorunlarını çözmesini beklediğimiz kişiler sürekli değişse de, sorun olduğu gibi kalıyor.
Trabzonspor 'yine yenileceğim' psikolojisinden nasıl çıkacak?

***

Taraftar desteği desen; son dönem gördüğüm en büyük destek varken, nedir bu bir türlü ayağa kalkamama hali?
Trabzonspor'a gelenler hep 'kötü', gidenler de hep mi 'iyi' oyuncuya dönüşür?
Trabzonspor bu lige adeta 'adaptasyon' takımı oldu yabancı oyuncular için.
Gidenler kendine geliyor, gelenler kendinden geçiyor, hep böyle...
Arada bir kaç tane yakalarsan ne âlâ!
Trabzonspor'un sorununu teknik adam, stoper, önlibero, forvet şu bu özelinde yetersizliklerle de izah edebiliriz elbette!
Transferler kötü der geçeriz de, bence üstünü örteriz mevzunun.
Trabzonspor'un bilimsel bir destek ekibi kurması şart!
Mesele spor insanlarını çoktan aşmış durumda...