Hayal satan adam, önündeki kurumuş dut ağacını seyrediyordu ki, birden çocuklar doluştu dükkanın içine. Haziran kokulu çocuklar. Adam gülerek girdi içeri, "Buyrun" dedi, "Sizler için ne yapabilirim?" Sanki sözleşmişler gibi hep bir ağızdan "Bugünün hayallerini istiyoruz" dediler. Ceplerinden çıkardıkları madeni 25'likleri, tezgahın üzerine koyarken.
***
"Önce bir şeyler için" dedi hayal satan adam, "Gazozlar benden." Hepsine birer soğuk gazoz açarken sordu. "Bugünlerin nesini istiyorsunuz?" "Gerçeklerini" dedi biri. Bir diğeri, "Yöneticileri ve futbolcuları." Mazinin ütülenip kaldırılmış hayallerini dağıtmaya alışmış adam için, zor bir günün başlangıcıydı. Çocukluğunda kafasını karıştıran denklemleri hatırladı. Eski zamanlardan kalan pikabına, gözü gibi sakladığı plaklardan birini koydu. "Mavi nurdan bir ırmak, gölgede bir salıncak..."
***
"Ah be çocuklar" dedi, "Bu ülke vicdanını ve adaletini kaybetti. Şimdi Her şeyin başı para." Yanlışlarından ders almayan kulüp başkanlığının posterini astı duvara. "Futbolcuların ayaklarını altın ibrikle yıkayacak yöneticilik, yakında hizmete girecek çocuklar" dedi. O sırada bir kelebek girdi içeri, çocukların başının üzerinde dolandı, sonra çıkıp gitti. "Onlar sevgisizliklerinin bedelini sizlere ödetecek." "Biz acıyı keşfettik" dedi, dükkandaki en sessiz duran çocuk. Bir başkası, "Rüyalarımız bile korku tüneline döndü" diye eşlik etti. Adam çocukları ürküttüğünü düşünüp, ışıktan bir merdiven dayadı karanlıklara. "Merak etmeyin, nasılsa tepetaklak düşecekler!"
***
Çocuklar, yaşlarından büyük bir resmin içine girmişlerdi de, adam çocukların gözlerinden kendisini gösterecek bir ayna aradı. İlk kez buna ihtiyaç duyduğunu hissetti. Çocukluğunda, hangi takımın olursa olsun futbolcuların kartlarını biriktiriyordu da, maziye doğru bir yolculuğa taşıdı onları. Şimdiki futbolcuların aynaya bakacak yüzleri olmadığını söylemek için, böyle bir yolu seçti belki. "Ama" dedi, "Asıl ayıp, onlara paha biçemeyen yöneticilerdir!" Hayal adam biliyordu ki, kimi yöneticiler kendi çamur karasında aklanıyordu. Kimileri de, soysuz düşlerin arkasına saklanıyordu.
***
Çocuklardan biri parmak kaldırdı o sıra, "Peki taraftarlar için ne diyorsunuz?" Adamın yüzü düştü, ruhu ayaklandı. "Bu ülkenin kangrenidir taraftarlar!" Çocukların önüne harika bir sınav sorusu koydu. "Taraftarlara bataklıktan çıkmış kupayı verin, 'bunu kim temizler de, müzesine götürür' diye bir çağrı yapın bakalım, ne görürsünüz?" Çocuklar birbirine bakarken adam sorunun cevabını verdi. "Gereğinden fazla kalabalıklar bulursunuz!"
***
Günün sonunda çocuklar dükkanı terk ederken, adam biraz buruk kaldı. Anılar müzesindeki güzellikler dururken, hayal satan adamın gerçekleri sıralaması, dükkanın sihrine de, adamın kişiliğine de uymadı. "Bugünlük beni affedin çocuklar" diye seslendi arkalarından. Çocuklar duymadı...
