Biraz sükunet

İçeride oynanan ve 45 dakikası beklentinin çok uzağında kalan 10. maç belki de. İlk yarı boyunca Trabzonspor'un bir şeyler oynuyor gibi görünüp paslanmış bir çember etrafında dönüp duruşunu seyrettik. Bu tip maçları sorumluluk alan futbolcuların fark yaratmasıyla oynarsınız.
İlk yarıda sakatlanan Hüseyin'in yerine oyuna giren Yusuf, sonradan dahil olan Koita, sorumluluktan kaçan bir anlayış sergilediler. Kullanılan sayısız köşe vuruşunda hiçbir farklı organizasyon denenmedi. Hareketsiz Cornelius da, hareketli Djaniny de yalnız ve kayıptı Karagümrük savunması arasında.
Oyunun üçüncü bir göz istediği anda sahneye Hamsik çıktı. Kolaycılık yapmak yerine sorumluluk alarak Visca'yı gördü. Pozisyon da golle sonuçlandı. Nwakaeme, 2. yarı başında biraz tempo yapsa da sonra yine kendi oyununun gölgesinde serinledi. Halbuki oyun başka bir fedakarlık istiyordu ve bu fedakarlığı yapabilen her şeyiyle Hugo ve Hamsik yaptılar.
Ayrıca Trabzonspor'un, tek aksiyonu kontratak olan Karagümrük'e karşı yaptığı faul sayısı da düşündürücüydü.
Abdullah Avcı da maç boyunca gergindi. Bu sadece sahadaki oyundan değil, yüz ifadelerinden de belliydi. Şu an Trabzonspor'un ihtiyacı olan şey sükunet ve akıl. Ve de özeleştiri.
Bir sözümüz de taraftara. Sürekli "hakkımız yeniyor" serzenişi yükseliyor ama aksiyon anında sessizlik rutinleri hiç değişmiyor.
Takım bazen lider gibi oynamayabilir.
Böyle anlarda taraftar, şampiyon bir takımın taraftarı olduğunu göstermeli.
Sadece kendi oyuncularına değil, rakibe ve hakemlere de.