İyi takım oldu

Çok güzel bir sahaya, elinde avantajla çıkan Trabzonspor ilk yarıda zorlandı doğrusu. Bunun bir nedeni İstanbul Belediye'nin arzu ve inancı ise de daha önemlisi kendi orta saha anlayışıydı. Önceliği savunmaya verip, gole ihtiyacı olan rakibin mecburen bırakacağı boşlukları hızlı değerlendirmesi beklenen orta beşli kafasına göre oynayınca kontrolsüz bir oyun çıktı ortaya. Yakın geçmişin çok iyisi Ömer bile savunmadan çok hücumu düşündü. Şut ve ortada isabet sağlayamadığı gibi devrenin en net pozisyonu da onun kanadından geldi. Tek müspet hareketi 33. dakikadaki taç asistiydi. Belki de ilk ayaktaki 17 kart, kendini yarı finale daha yakın hisseden Trabzon'un kesici hamlelerini daha tedirgin hale getirmişti. Ancak korkulan fire olmadı. Onur'un kurtardığı gol dışında ilk yarının en kritik hareketleri hakemden geldi. Trabzon'un çok açık yakalandığı pozisyonda Engin'in yerde kalışıyla kesilen atakta, Umut'a yay üzerinde yapılan müdahaledeki kararlar gibi. Zor pozisyonlardı, takdire kalır. Alanzinho'nun makasa alındığı pozisyon ise penaltı gibiydi.
Unutulmaması gerekenler
İkinci yarıya kupada skor avantajının psikolojisi ile durgun başlayan Trabzon, Cale'nin şık asistine Colman'ın özensiz plasesine kadar öyle de gitti. Ancak sonradan, ülke ortalamasının üzerine çıkmaya başlayan fizik güçleri ile oyuna, hem de çok net şekilde ağırlıklarını koydular. Bordo-mavililer giderek oyunun daha uzun bölümünde ayakta kalıyorlar. Savunmaya dönerken daha çabuk, daha istekli ve daha kalabalıklar. Diğer artılar mı? Genç kaleci mesafe kat ediyor, akıllar eskisi kadar arkada kalmıyor. Alanzinho hem yaratıcılıkta, hem de adam takibinde daha iyi. Ya olumsuzluk? Gol kaçırma yarışı tüm hızıyla devam ediyor. Trabzonspor için artık "Ülke şartlarında iyi takım" diyebiliriz. Öz güveni artan oyuncular gerçek kapasitelerine kavuşmak üzereler. Ancak hiç unutmamaları gereken iki kural var: 1- Dünyanın en iyi takımı olsanız bile iyi takım savunması yapamazsanız kaybedebilirsiniz. 2- Bu kadar gol kaçırırsanız kazanamayabilirsiniz…