Böyle bitmemeliydi

İstanbul'daki skorun ağırlığını hissediyorlardı. Rangers da bu avantajından vazgeçecek gibi değildi. "Kora kor" dediğimiz temaslı, yakın ve tempolu şekilde karşıladılar Fenerbahçe'yi. Oyunu kurdurmadılar, sahaya kaosu davet ettiler ve usta oyuncuları Cerny ile de kendilerince şovlarını yaptılar. Bilinmezlik probleminde, Talisca, Fred ve Kostic'e emanetti organizasyon. 36'da En Nesyri golü kaçırdığında maçın adı değişti aslında. İskoçlar "Ne oluyor?" dediler, bizimkiler "atabiliriz" duygusuna yeniden kavuştular. 44'te Szymanski usta işi attı golü. O ana kadar da maçın "etkisiz" elemanıydı. Futbolun kendi yasasında, hikayeyi yeniden yazma iznini alıyordu genç Polonyalı… İkinci yarıda sadece maçı uzatmaya götüren skoru almadılar, fizik olarak geriye giden Rangers karşısında farkı da bulabilirlerdi. 75'te Dzeko ve Tadic'in girmesiyle birlikte "akıl – fikir" de geldi Fenerbahçe ataklarına. Dzeko topu tutuyor, Tadic doğru yerde pas istasyonu oluyordu. Gecenin güzelliğine başka heyecan geldi, "Tarih nasıl yazılır" yeniden tüm Türkiye'ye hatırlattılar. Uzatmalar, Mourinho'nın organizasyonunda, hamlelerinde, takımı diri tutmasında, Mert Müldür'ün sakatlığı sonrasında önce Szymanski'yi, sonra Tadic'i sağ beke almasıyla geçti. Pozisyonlar da buldular. İrfan Can Eğribayat'ın kurtarışı, Skriniar'ın gövde gösterisi. İnanmış bir takım halinde, birbirlerine sarılarak maçın sonunu getirdiler. Ama futbolun cilvesi penaltılarda sonuna kadar hak ettiğimiz turu kaybettik. Böyle bitmemeliydi.