Ligin ağabeyi

Djiku, "Gurur maçına çıkacağız" demişti; çıktılar… "Hakemi de yeneceksiniz" demişlerdi; yendiler… "Hesabı son hafta görürüz" diye yola çıktılar; yaptılar… 18 yaşındaki çocuklara gol atıp, sevinç kulesi kuranlara aslında ne olacağını söylemeleri lazımdı; anlattılar. Fenerbahçe daha inanmış, daha isteyen ve "oynayan" takım olarak çıktı sahaya. Kolay değil 50 bin rakip taraftar önünde, "her şeyle" mücadele edeceksiniz. Ders verdiler, konum belirlediler, maç bittiğinde de ilan ettiler; "Ligin ağabeyi biziz…" Sonrası; "Kimin şampiyon olacağını göreceğiz"… Böyle maçların teknik-taktik eleştirisi boşunadır. Elbette planlar vardır saha içinde ama yüreklerin konuştuğu, topa vurduğu, siper olduğu maçlardır bunlar. Yanılmadım; Okan Buruk'un beraberliği önceleyeceğini, oyuncularını da buna göre kurgulayacağını yazdım, söyledim. Çünkü Okan Hoca bugüne kadar çok Fenerbahçe maçı kazandı ama hiç birinde saldırmadı, hep savundu. Yine aynısını yaptı. 21'de Arda Kardeşler "sezon geleneğini" yerine getirdi, Fenerbahçe'yi 10 kişi bıraktı. Zaten Fenerlilerin itirazı, 2 Nisan toplantısı, Süper Kupa protestosu bu yüzdendi. Galatasaray'ın şanssızlık yaşamasına bile izin vermeyen sistem, uzatmalar dahil 82 dakika Fenerbahçe'yi eksik oynattı. Hem de rakip sahada… Hem de eksiklerine rağmen. Çağlar'ın golü bir yerde "adalet"in tecellisi. Fenerbahçe takım olarak kendini taraftara affettirdi. Stadında fark bekleyen, tur için toplanan Galatasaray taraftarını evine buruk gönderdi. Fred'e bir parantez. Kadıköy'de onu da sahaya çıkarmamışlardı Galatasaray maçında. Anladınız mı hesapları, nakış nakış işlemeleri, verilmeyen-verilen kartları. İsmail Kartal'a, takımın üstünden elini çekmeyen Ali Koç'a, dimdik duran Fenerbahçe takımına ve Rams Park'a gelip susmayanlara selam olsun. Şimdi anlatsınlar mayıslar'ın kimin olduğunu, nasıl olduğunu…