Bile bile lades!

Neresinden tutup, neresinden değerlendireceğimizi çözemedik maçı. Yarı final öncesi, kalecisiyle birlikte tamamen değişen defansla çıktılar.
Orta saha ikilisi de ilk defa yan yana geliyordu.
Son iki maçın dersleri vardı.
Rize ve Kasımpaşa önde bastılar, Fenerbahçe'yi kilitlediler, çift forvete dönerek oyunu çözdü İsmail Kartal.
Benzeri beklenen maça, benzer takım örgüsüyle çıkmak, "gel beni ye" demek aslında.
Böylesine önemli bir maçın, "öylesine" oynanmasının ikinci seçeneği de olabilir. Maç yoğunluğu, Galatasaray'ın Avrupa'dan elenip yükünü azaltması, Fenerbahçe için nefes alma süreci gerektirebilirdi.
Son maçtaki on birden yedi oyuncu değişip, zor deplasmana bitmiş aküyle çıkmak acaba mantıklı mı geldi diye de düşünüyorum.
İkinci yarı hamlelerine rağmen, 70'den sonra tüm Fenerbahçe takımı 2-0'lık skoru kabul etti, maçı zorlamak yerine akış içindeki fırsatlar için üretmeye çalıştılar. Bir açı daha var.
Krunic gibi büyük umutlar oyuncusunun "sıradan" statüsüne geçmişini izledik. Zajc hiç hazır değil, Cengiz Ünder ise böyle bir maçın sorumluluğunu almadı üstüne. İki hafta önce Galatasaray maçında çok eleştirilen Emre Belözoğlu, bu kez "taş gibi" bir takım yapıp, iyi organize edip, yüksek motivasyon ile oynattı takımını. Silahlarını da iyi kullandı, defansif disiplinde de eksik vermedi.
Sonuç; Fenerbahçe dört kupa hedefinden "üçe" geriledi. 10 sezon önce Bodrumspor'a elenen Ersun Yanal "Lig'de kafamız rahat olacak" demişti. Böyle bir hayal kırıklığının belki de Fenerbahçe adına "hayırlı" bir sonucu olur.