4-4-2 kurtuluş

İlk 10 dakika iki takım da sıkı basınca sadece bol top kaybı izledik.
Giray Bulak, solda Sow'un sık sık yer kaybedip, Ziegler'i yalnız bırakacağını düşünerek, hızlı N'Duka'yı oraya yerleştirmişti.
Ama Mersin forveti de sık sık yer değiştiriyordu.
İlk yarı kötü sayılacak bir maçtı.
3 pozisyonun, 3'ünün de şut ile olması maçı anlatıyordu.
Sow çok hareketli idi ama yalnızdı.
Mersin defansı uzundu, havadan Fener'in işi zordu.
Ara pası, şut atarak çözebilirlerdi ama Emre ve Sow dışında kaleyi tehdit ederek deneyen yoktu.
Meireles fazla sorumluluk almıyordu.
40'tan sonra kenardan gelen toplarda Nobre ile yaratılan pozisyonlarda Fener'in öndeki kanat adamlarının değişerek oynaması ve savunmayı unutması da etken oluyordu.
Hamlesi yanlıştı
İşler kötü giderken Emre'nin şutunun kaleciden dönmesi Webo'ya ilk yarıda Fener'in düşeş atmasını sağlatıyordu.
20 maçın 14'ünde geri düşmüş takım, öne geçince Caner-Cristian değişikliği ile Kocaman 4-4-2'ye döndü.
Aylar önce yazdığım ve Fener için doğrusu budur dediğim sistem Fener'i öne daha hızlı ve çabuk götürmeye, pozisyon verdirmeden gole yaklaştırmaya başladı.
Kuyt kötüydü haftalardır.
Çıkarılması doğruydu ama Topal'ın oyuna alınıp, yine Sow'u sağa yakın oynatmaya ve 4-4-2 çok iyi giderken, 4-3-3 e benzer sisteme geçmeyi anlamadım.
Yanlıştı bu hamle ve takım baskı yemeye başladı.
Ancak yine de deplasman galibiyeti ilaç gibi geldi ve umarım Aykut Kocaman
4-4-2'nin değerini anladı.