Ayraç!

Fenerbahçe tarihinde ilk kez ligin ilk yarısını küme düşme potasının içinde kapadı.
Antalya dönüşü üç futbolcunun uçakta verdiği mutluluk pozuna baktım da ruhsuzluk beylerin gözlerinden okunuyordu.
Puan cetvelinde tarihe geçen en ağır yenilginin onların kitabında tek hecelik yeri yoktu.
Oysa Fenerbahçe'nin tarihini bilenlerin, Fenerbahçeli çocukların hüznünü görenlerin içi acır.
Zenginliğin ruhsuzluğunu biliyorduk da ruhsuzluğun zenginliğini de bu beylerden öğrenmiş olduk.
Üçünün de ses tonu "gıcır gıcır!"

Hatalarında inat edenler Fenerbahçe'ye ağır bir bedel ödettiler.
"Comolli'ye gözü gibi bakanlar, goygoycu medyanın bir dediğini iki etmeyenler, Fenerbahçe formasını giymeye ruhu yetmeyenlere alkış tutmaktan sanıktır" desek ne yazar!
Bunları devre arasında pazara çıkarsınlar da eldeki bir kuş daldaki üç kuştan nasıl değerliymiş görelim!
Ama Comolli'nin hesaplarını da döksünler ortaya!
Fenerbahçe'den başka kaybeden yokken, neden Comolli'den başka kazanan olmadığının bir açıklaması vardır elbet!

Oynanan içler acısı futbolun maçtan sonra uyduruk düşlerle örtbas edilmesine baktım.
Küçük düşüncelerle büyüklüğü yere serenler, tezgahlara da pahalı aksesuarlara da gözü gibi baksınlar.
Maçın son dakikasında Reyes'i oyuna alan Ersun Yanal'a biraz daha yakından baksınlar.
Üstün performansıyla taraftar nezdinde hayranlık uyandırdığına şüphem yok.
6 oyuncudan mahrum Antalya karşısında beraberliği dansa kaldıran hayal figüranından yıldızlı masallar dinlemek iyi geliyor birilerine.

Oysa düş pazarlayanlar için ders kitapları da mevcuttur..
O kitapların arasına ayraç konur ki nerede kaldığı unutulmasın.
Yıldızlar gökyüzüne bir gecede değil çok uzun yolculuktan geldiler.
Ersun Yanal gibi başka çare kalmadığı için göreve gelmediler.
Bizler süslü kağıt yıldızlarla gökteki yıldızları bir tutmayız.
O yüzden her zaman "son sözümüz ilk sözümüzdür!"

İlk yarının diğer büyük hayal kırıklıklarından biri Beşiktaş.
Bu sezonun Beşiktaş'ı iki yıl önceki Kartal'ın "serçe tırnağı" olamaz!
Bu kadar çaresizliğin Beşiktaş'ın şakağına dayanmasına izin verenler ortalarda gözükmüyor.
Takımın içini boşaltanlar iki yıl Avrupa'da kasayı dolduranlarla aynı kişilerse ortada bir yanlışlık var.
Ya da Beşiktaş'ı gözden çıkarmak gerçeği mevcut.
Ama Şenol Güneş'in sihri de bir yere kadar, taraftarın saygısı da.

Trabzon'da kaç sezon sonra şampiyonluk efekti! Ve takımını sükunetle destekleyen taraftarlık.
Bu gurur Ünal Karaman'a ait.
Genç üretimine yeniden başlayan Trabzon ruhuna en çok yakışan adama. Malatya'da takım içeriden vurulsa da aldırmayan ve duruşundan zerre kadar sapmayan Ünal Karaman gibi yürekli adamlarla, sistemin beslediği karanlık adamları birbirinden ayırmak zorundayız.

Çünkü mazisi yırtık olanın teknik direktörlüğü de yırtık olur.
Onlar değil bir maç şampiyonluk bile kazansa, namuslu insanların hafızalarında resimleri silinmez.
Birileri onları cilalayabilir ama bizim kitabımızda kirli masaların temizlendiği bezle ağız silinmez!
O yüzden okuduğumuz kitabı yarım bıraktığımızda arasına ayraç koyarız!
Nerede bıraktıysak oradan devam ederiz. Mücadelemize!