Rakip hücumcuları bizim kaleyi yokladıkça Kocaeli maçına döner mi diye el böğürde bekledim. "E.B.F"yi unutmuşum.
Hayal kırıklığı kontenjanımı bir gece evvelin Galatasaray-Hamburg maçı sayesinde doldurmuştum. Artıkın Bursa-Fener maçında ne olursa olsun kılım kıpraşmaz, yüreğim kabarmaz, içim vıkvıklamaz diyordum. Lakin "E.B.F"yi hesaplamamıştım. Şimdi birileri çıkar sorar "Neymiş o 'E.B.F' dediğin?" Efenim "E.B.F" demek Emre Belezoğlu Faktörü demektir. Bu futbolcunun
akranları hacca gitti ama kendisi hâlâ "Mahallenin bıçkın abisi" kadrosunda. Bir nevi Zaloğlu Rüstem, bir nevi Deli Dumrul, bir nevi Cihan Pehlivanı (Çakma) Koca Yusuf.
KARAKUCAK E.B Faktörü sahaya yayıldığı zaman adrenalin topçularda İSKİ'yi kıskandıracak şekilde gürüldeyerek akıyor, nabız tansiyon zirve yapıyor, anaların ne yiğitler doğurduğu ayak topu vasıtasıyla değilse de karakucak güreşi kıvamında hareketlerle kanıtlanıyor. Asarım, keserim, döverim, fena ederim, parmak sallarım, gırtlaktan parça alırım, o da yetmezse kol harekâtına kalkarım kostaklanmalarıyla yaşayıp giden bir özne halinde Emre. Bursalı oyuncular da diğer pek çok takım elemanı gibi onun yumuşak karnını bulmuş, ha pasa üstüne oynayıp sinirlerini kezzaplıyor, sigortası atan Emre önce kendinin, sonra formadaşlarının asabını bozuyor. Tribünler de (fazlaca ayıp edip) galiz küfürlere başlayınca işler çığırdan çıkıyor. Koca yazıyı E.B.F'ye ayıracak değilim. Daha sırada kedi olalı bir fare tutabilen Güiza var. Hani "Maraş'tan bir haber geldi" diyen bozlak türkü var ya, bu kardeşe de İspanya'dan bir haber geldi, "yine milli olucen oğlum" dediler, sevindi garip. Coşkusundan ne yaptığını bilmez hale geldi, o şaşkınlıkla da tuttu gol attı.
HAYRET ATILMADI Ondan sonraki uzun süre "dejavu" sendromu içinde geçirdim. Bursa hücumcuları bizim kaleyi yokladıkça geçen haftaki Kocaelispor maçına döner miyiz diye el böğürde bekledim. Hani birazcıkın marifet gösterseler 4-5 golle uğurlarlardı Fener'i dün gece. Sonlara doğru Carlos'un attığı serbest vuruş dışında iz bırakıcı hiçbir şey olmadı Fenerbahçe cephesinden. Alex olmayınca takımın nasıl da omurgasız, fünyesiz, mimarsız kaldığı da bininci kez anlaşıldı. Haa Allah var her nasılsa kırmızı kart görmeyen kalecimiz Volkan Demirel 2-3 kıyak kurtarış da yaptı. Yine de bitime 5 dakika kala sarı kartını da yedi, Kocaeli maçının tıpkısının aynısı sayacağımız bir şekilde son dakika golünü de. Derken son saniye ve penaltıdan 2. gol... Olsun, ben yine de Fenerimi seviyorum. Rengi, formayı, ruhu seviyorum yani. Futbolculara olan tatsız duygularım başkaaa, bu başka di mi?
