Vah gidene Askerin ölenine cennet verilir, kalanına madalya. Gözünü kırpmadan gidenlere, bizlerin de verecek bir şeyleri olmalıydı. Bazen kutsal bir haykırış çok şeylere bedeldir ama bazılarının içinden gelmez! Feldkamp'ın bu meseleye gösterdiği saygı "Alman usulüdür!" Üzerinde durmaya bile değmez!
***
Asker anneleri şimdi sırat köprüsünden geçiyorlar her gün. Oğullarını askere göndermeyenlerden başsağlığı mesajı! Her şey bu kadar basit! O annelerin ekmeklerini çaldılar, umutlarını çaldılar, şimdi oğullarını çalıyorlar. Ayaklarının altındaki cenneti çalamadılar henüz... Benimki fukara tesellisi.
***
Sistem tıkır tıkır işlerken, din ve futbolla uyuşturulan bir toplumda, maç sonuçları yarın yine her şeyin üzerine çıkacaktır. Tıpkı borsa gibi. Bir kâğıt parçasının, insan canından daha değerli olduğunu görüyorsunuz. Büyük şirketlerin, ünlü patronların şehitler için kılını bile kıpırdatmadığını da görüyorsunuz. Onlar Amerika'nın uzantısı olan politik ağalardan çekiniyorlar. Askere sahip çıkarken, "demokrasi düşmanı" lekesi yemekten korkuyorlar. Memleketi yemek varken!
***
Fenerbahçe bir başka. Onlar kendi büyüklüğüne yakışan bir tavır sergiledi, şehitler için. Adına yaraşır yardımı... İptal ettiği dünyaca ünlü konseri ve taraftarının ülke savunmasındaki duruşuyla. Diğerleri hangi dağa kaldırdılar yardımlarını? Herhalde, yarından sonra farkına varacaklar büyüklüklerinin... Bir anlamı kaldıysa eğer!
***
Gazetelerin ve televizyonların ecel tüccarlığı da dikkat çekici. Her daim ağzında yalanı çalkalayıp ihtiraslarını sayfalara kusanlar, her sabah soysuz kadınları programlarına baş tacı edenler, şimdi şehit annelerini sömürüyor. Ünlü soytarıları bile futbol ekranlarına vidalayanlar için, üç günlük yas göz boyamaktan başka bir şey değil. Onlarınki ya teröre gizli bir hayranlık. Ya da bayramlık! "Kirlendikçe güçlenen" insanları, televizyonlar ve gazetelerden başka hiçbir yerde bulamazsınız.
***
Neyi anlatayım bu hafta sizlere? Anaların koynunda kalan şehitlerin cennet kokusunu mu? Futbolun ter kokusunu mu? Yiğitlerimizi yiyen topraklarımızı mı? Nefretle yeşeren çimenleri mi? Oysa Roberto Carlos'u anlatacaktım, Konyaspor maçından sonra. Krallığın kişiliksizlik olduğu bir ülkede, Carlos gibilerini az gördüğümüzü. Rol yapmadan kendini oynayan bu özel insanın, futbolun şiirini her hafta yeni baştan yazmasını.
***
Abdullah Avcı'yı anlatacaktım. Teknik direktörlere takımların eşit dağıtılmadığını, ama buna rağmen elindeki mütevazı kadroyla harikalar yaratan adamı. Bobo'dan bahsedecektim, rakip kaledeki usta vuruşla, kaledeki masum duruşun sahibini. Kusuruma bakmasınlar.
***
Askerin ölenine cennet verilir bu ülkede, kalanına madalya... Hayat devam eder... Ülkeyi yönetemeyenler, beceriksizliklerinin üzerini vatan millet sloganıyla örter. Üç gün sonra futbolun dönme dolabına bindirirler bizleri. Futbol aşkıyla yanıp tutuşuruz yine döne döne... Namussuz bir politikada harcanır gider 20 yaşındaki çocuklar. Vah gidene... Vah gidene...
Servisi
