Simavi'yi atlattığım gece! Böyle bir transfer, Türk spor basınında hiç yaşanmadı. Öncesinde de, sonrasında da... Sanırım dünyada da bir benzeri olmadı. Bir büyük futbolcu, büyük bir kulüpten, başka bir büyük kulübe transfer oldu. Türkiye'de yer yerinden oynadı. "Yılın transferi" tüm gazetelerde manşetti. Ama bir dakika lütfen... Bab-ı Ali'deki gazetelerin tamamı büyük haberi manşetlerinden verdiler de; bir gazete "tam sayfa" ve "bol fotoğraflı" verdi. "Ötekilerde fotoğraf yok muydu?" "Hayır.. Sadece haber vardı." Olay Türkiye'yi salladı. Galatasaraylı Hakan Şükür'ün 29 yaşında, bir akşamüstü aniden Fenerbahçeli oluşunu düşünün. Olay işte böyle bir olaydı. Olayın perde arkasında olup bitenleri bugüne kadar hiç kimse bilmedi. Perde arkasında bir "büyük" futbolcu var. Bir "büyük müdür" var. Bir "büyük" değil, "en büyük" Bab-ı Ali patronu var. Olayda "sabır" var... "Gizlilik" var. Gün gün, saat saat "takip" var... Bitmedi... Gazeteciliğin en keyifli tarafı olan "haber atlatma" var. Bir gazetecinin, belki de tarihte ilk kez kendi müdürünü ve Bab-ı Ali'nin "efsanevi" patronunu "atlatması" var. Kim o gazeteci? 28 yıl sonra "övünerek" söylüyorum:Ben.
***
Yıl 1979... Günlerden 31 Temmuz. Transferin son günü... O yıllarda transfer 1 Temmuz'da başlar, 31 Temmuz akşamı 17.00'de biterdi. Yer Milliyet gazetesi... Türk spor basınının gelmiş geçmiş en büyük müdürü rahmetli Namık Sevik, temmuzda tatilini dostlarıyla Fenerbahçe Plajı'nda geçirirdi. Plajdan manşetlik haberler geçer, servisi telefonla yönetirdi. Şeflerim; Nezih Alkış, Nurhan Aydın ve İsmet Tongo da Bayramoğlu'nda tatildeler. Servisi ben yönetiyorum. Laf aramızda kendimi "cumhurbaşkanı" gibi hissediyorum. Oğuz Tongsir ile birlikte bir kaç günden bu yana "olmayacak" bir haberi ısrarla kovalıyoruz. Haberin kahramanı Galatasaray'ın 10 yıllık büyük kaptanı Mehmet Oğuz... Nam-ı diğer; büyük Mehmet... Mehmet, Türkiye'nin gelmiş geçmiş en büyük futbolcularından birisi... Tam bir 10 numara... Adamlığı da... Mehmet'in bunca yıldan sonra sarı-kırmızılı yöneticilerle arasında "serin rüzgârlar" esiyor... Ama kimseye bir şey belli etmiyor. Günde 5-6 kez arıyoruz. Cevabı hep şöyle oluyor: "Son günü bekleyin..."
***
31 Temmuz 1979... Saat 09.00. Serviste telefonun başındayım. "Alo Mehmet." "Bir şey yok." Telefon trafiği yarım saatte bir sürüyor. "Alo Mehmet..." "Bir şey yok... Olursa seni arayacağım." Saat 16.00... Yine ben arıyorum, yine bir şey yok. Saat 16.10... Bu kez telefon Mehmet'ten: "Fenerbahçe'ye gidiyorum..." Oğuz ve iki foto muhabiri arkadaşımla Sirkeci'de vapura nasıl ulaştığımızı, Kadıköy'de iskeleden taksiyle Kalamış'a nasıl jet hızıyla gittiğimizi hatırlamıyorum. 16.50... Fenerbahçe kulübünün önündeyiz... Aynı anda büyük Mehmet de Fenerbahçe kulübünün kapısından içeri giriyor. Tüm yöneticiler hazır... Noter orada... Sözleşme masada... Büyük Mehmet transferin bitimine dakikalar kala imzayı atıyor. Biraz sonra, Galatasaraylı olarak geldiği kulüp binasından Fenerbahçeli olarak çıkıyor. Mehmet ile gözgöze geliyoruz... İçimden "hemen kaybol" diyorum. O, içinden değil dışından söylüyor: "Merak etme kayboluyorum. Sizden başkası bilmeyecek." Mehmet o gece kimsenin kendine ulaşamayacağı bir yere gidip, kayıplara karışıyor. Biz mi..? Elimizde "yılın transferi" için olması gereken tüm fotoğraflarla yıldırım hızıyla Cağaloğlu'na dönüyoruz. Yılın transferi gazetecilik yönünden "yüzyılın transferi" oluyor. Çünkü ortada bizden başka olaya tanık olan ne başka bir muhabir, ne de foto muhabiri var. Her şey atlatma...
***
Saat 20.00... Tüm fotoğraflar yıkanmış vaziyette masamın gözünde. Müdürümü arayabilirim. "Alo Namık abi... Büyük Mehmet F.Bahçe'de... Fotoğraflar da bizden başka hiçbir gazetede yok." "Öyle mi? Gözlerinden öperim." Başlıyoruz yazmaya... Haber, tüm ayrıntılar, üst başlık, ana başlık, alt başlıklar, resim altları falan derken, her şey hazır. Saat 22.00... Telefon Namık abiden: "İlker evladım... Hürriyet'in büyük patronu Erol Simavi resim istedi. Onlara birkaç kare gönder." "Abi yazılarla uğraşıyorum, bitireyim hallederiz." "Gözlerinden öperim..." Saat 24.00... Sayfayı bağlayıp, içeri veriyorum. Sonra başımı ellerimin arasına alıp, bir saate yakın sabit bir noktaya bakıyorum. Birden kendi kendime mırıldanıyorum: "Sonuçlarına katlanacağım!"
***
1 Ağustos 1979... Türkiye'de yer yerinden oynuyor. Büyük Mehmet F.Bahçe'de... Bizim gazetede "ne ararsanız" var... Ötekilerde, sonradan duydukları haber var. Saat 10.30... Telefonun başındayım. Belki de birkaç dakika sonra "kovulmuş" olacağım. "Namık abi günaydın... Bugün şunları şunları izliyoruz..." 10 saniyelik sessizlik ve sonra onun sesi: "İlker... Koskoca Erol Simavi resim istedi, neden göndermedin?" Oldukça sert ama yine de "babacan" bir ses. Bu kez suskunluk sırası bende... Sonunda "savunma mekanizmamı" devreye sokuyorum: "Namık abi... Bize yıllarca 'haber kutsaldır, özel haber, özel resim daha da kutsaldır... Baban gelse vermeyeceksin' diyen siz değil miydiniz..?" Bir sessizlik ki her biri asır gibi geçen saniyeler... Tam 25 saniye sonra telefonun öbür ucundan ses geliyor: "Gözlerinden öperim..."
Servisi
